Cúmprese un mes do pasamento do noso estimado colega Gregorio Casado González (1960-2022), unha perda para a comunidade investigadora galega que nos causou fonda tristura.
Gregorio, Goyo para os amigos, era licenciado en Xeografía e Historia pola Universidade de Santiago de Compostela. Experto coñecedor do Arquivo do Reino de Galicia, da Fundación Penzol -que lle dedicou un recordo agarimoso– e de tantos outros centros de referencia (AHN, Chancillería, Simancas, etc.), estudou a xudería de Ribadavia, o balneario de Carballo, a historia antiga do Barbanza, a batalla de Rande, o campo de concentración de Camposancos, as actas das Xuntas do Reino de Galicia, os fondos do Arquivo Catedralicio, abordou o legado documental de célebres persoeiros galegos e a descrición informatizada do COAG…
Deixa pois un ronsel de traballos que recomendamos consultar. Ademais ostentou o cargo de tesoureiro do Colexio de Doutores e Licenciados en Filosofía e Letras e en Ciencias de Galicia, onde era moi apreciado.
Alén da súa experiencia en arquivística e dos seus coñecementos paleográficos foi un especialista no aspecto documental dos montes en Galicia, e serviu como perito para a defensa dos intereses de comunidades veciñais en diversos preitos, abordando as fontes catastrais a prol dos dereitos da cidadanía. Causas xustas polo ben común que son a forma máis bela que temos de lembralo.
Fiel lector de medios francófonos, ademais de estudoso vocacional e profisional recoñecido no seu labor, caracterizouse por ser desprendido e atento: sempre disposto a compartir o seu coñecemento, recursos e ferramentas con compañeiros no eido da investigación e a botar unha man cando se precisaba, tamén con membros da nosa Asociación de Estudos Históricos de Galicia. José Enrique Benlloch del Río di que “desde a pena de perder un colega, súmome aos coñecidos de Goyo que comparten este sentimento” e lémbrao así: “A súa mestría na paleografía, a súa xenerosidade na axuda a descifrar esas difíciles abreviaturas obrigábame a ter a disponibilidade para con el todos os días do ano. Non é fácil asumir a súa ausencia, non é. Compartiamos transcricións e, candos nos enviabamos algún texto enrevesado para revisión, moitas veces mostraba sorpresa con humor mais nunca fallaba a súa frase Mándamo para aquí, non se daba por vencido ata resolvelo.”
Celebramos ter compartido con alguén da súa valía persoal e profisional encontros, tertulias e análises. Perdemos un dos bos e xenerosos. Queda connosco a túa lembranza e o teu bo facer, non te esqueceremos nin a ti nin o que aprendemos traballando contigo, amigo Goyo.
